وکالت مطلق در فقه

وکالت مطلق در فقه 
     در فقه، تعریفی در مورد وکالت مطلق بیان نشده است. قانون­گذار کشورمان نیز در قانون مدنی تعریفی از آن ارائه نداده، منتها وکالت مطلق از جمله وکالتهایی است که در جامعه مبتلابه است و افراد بسیاری برای انجام امور خود مبادرت به اعطاء این نوع وکالت می­نمایند. حقوقدانان به صورت پراکنده، مطالبی در مورد این نوع وکالت بیان داشته­اند؛ از جمله بیان شده است: « منظور از وکالت به طور مطلق، وکالتی است که بدون قید و شرط باشد» در تعریف دیگری از وکالت مطلق بیان شده است: « وکالتی است که وکیل یا مورد وکالت، به هیچ چیز وابسته نباشد» به نظر می­رسد که تعریف اخیر دارای ایراد است چراکه در وکالت مطلق، بحث اختیارات وکیل در مورد وکالت، یا خود مورد وکالت یا حقوق وکیل و موکل یا شرایط انجام عمل است و موضوع وابسته بودن یا وابسته نبودن وکیل به چیزی مطرح نمی­باشد. برای دانستن این موضوع که وکالت وکیل به صورت مطلق یا به نحو دیگری است معمولا دو موضوع را میتوان مدنظر قرار داد و از طریق آن پی به وجود وکالت مطلق برد. الف) حدود اختیارات وکیل که به چه شکل و سیاقی است. ب) مورد وکالت که به چه ترتیب و شکلی است یعنی با بررسی حدود اختیارات وکیل یا مورد وکالت می­توان به این حقیقت دست یافت که وکالت وکیل، مطلق است یا خیر. البته در مواردی، ممکن است شرایط انجام عمل موضوع وکالت و نیز حقوق موکل و وکیل مقید گردد؛ لیکن آنچه بیشتر شایع است، اطلاق وکالت وکیل در حدود اختیارات و مورد وکالت است. بدین ترتیب در تعریف وکالت مطلق میتوان بیان داشت: «وکالتی است که مقید به قید و شرطی نباشند». وجود قید و شرط در وکالت، سبب مقید شدن آن می شود چه این قید و شرط، ناظر به موضوع وکالت یا حدود اختیارات وکیل یا سایر مسائل مربوط به وکالت باشد.